 |
Almati / Almaty |
5 DE SETEMBRE. A 63 DIES DE L’ARRIBADA
Alts cims nevats ens donen la benvinguda a Almati. El món ha canviat i hem passat del desert a la muntanya en una nit. Als antics comerciants de la ruta de la seda els passava el mateix, però amb temporades de quatre o sis mesos. La que va ser la primera gran ruta comercial del món, que anava des del centre de la Xina fins a Roma, havia de superar totes les adversitats que nosaltres ens podem trobar, canvis de clima i de cultures i bandolers, però amb l'única ajuda dels camells bactrians. Amb temps i molta paciència, això sí.
La ciutat més gran del país i fins fa poc capital és una urbs moderna quant a construcció. Els kazakhs han estat i són encara tribus nòmades que vivien en tendes de feltre, que desmuntaven i muntaven segons l'herba que tenien per pasturar els ramats. Per això totes aquestes ciutats tenen una història que no supera més de 100 anys. També és una ciutat moderna quant a estructuració. L’estació d’autobusos és gran, amb sala d’espera, amb informació, amb canvi de diners. Als carrers no es veuen gaires cotxes vells i molts són Mercedes i Audi, comprats a Alemanya, nous i de segona mà. La gent vesteix de manera occidental i poques coses fan pensar que és una ciutat majoritàriament musulmana. Aquí ens hem trobat amb la Dina Lukjanec, compositora, cantant i productora de videoclips. A casa seva ens ensenya algunes de les seves produccions de molta qualitat. Ens presenta un amic seu xinès que es diu Yi, perquè ens parli de la Xina i la manera d'arribar-hi. En Yi era professor de matemàtiques a Xangai i se'n va anar del país després de la matança de Tiannamen. Avui viu a Almati i es dedica a vendre te xinès.
Una passejada per la ciutat ens relaxa. Aquí no hi ha res, excepte muntanyes i jardins: un monument als kazakhs caiguts defensant Moscou, un parell d’esglésies i alguns edificis de notable mal gust propis de l'estrenyiment arquitectònic de l’època soviètica. La Dina ens porta a un restaurant veí i amb un sopar a base d'arròs, carn rostida i Coca Cola, per aguantar el cos, tanquem un dia amb poca història.
------------------------------
5an de septembro 2002. 63 tagojn antaŭ la reveno
Altaj neĝitaj montpintoj bonvenigas nin en Almaty. La pejzaĝo ŝanĝiĝas kaj el la dezerto ni alvenas al la montaro dum unu sola nokto. La samo okazis al la antikvaj komercistoj de la silkvojo, sed en periodoj de 4 ĝis 6 monatoj. Tiuj kiuj trairis la unuan komercistan grandan vojon de la mondo, kiu iris de la centro de Ĉinio ĝis Romo, devis superi la malfacilaĵojn, kiujn ni eble trovos, klimat-kaj-kulturŝanĝojn, vojrabistojn, sed kun la sola helpo de siaj kameloj. Kaj kun multa tempo kaj pacienco.
La plej granda urbo de la lando kaj ĝis antaŭ nemulte ĉefurbo estas moderna urbo laŭ la konstruaĵoj. La kazaĥanoj estis kaj ankoraŭ estas nomadaj triboj, kiuj vivis en feltaj tendoj, kiujn oni muntis kaj malmuntis laŭ la disponebla herbo por la paŝtado de siaj gregoj. Do ĉiuj tiuj urboj havas ne pli ol centjaran historion. Ankaŭ estas moderna urbo laŭ sia strukturo. La busstacio estas granda, kun atendo-salono, kun informejo, kun monŝanĝejo. Surstrate oni vidas ne multajn malnovajn aŭtomobilojn kaj multaj estas Mercedes kaj Audi, novaj kaj malnovaj aĉetitaj en Germanio. La homoj vestas okcidentstile kaj malmulto supozigas ke estas urbo pleje muzulmana.
Ĉi tie ni renkontas Dina Lukjanec, komponistino, kantistino kaj produktistino de muzikaj vidfilmoj. Ĉe si, ŝi montras al ni tre kvalitajn produktaĵojn. Ŝi prezentas al ni ĉinan amikon kiu nomiĝas Yi, por ke li informu nin pri Ĉinio kaj kiel ĝin atingi. Yi estis profesoro pri matematiko en Shangai kaj foriris de tie post la buĉado de Tiannamen. Nun vivas en Almaty kaj vendas ĉinan teon, kaj ŝajne sufiĉe sukcese.
Promenado tra la urbo malstreĉigas nin. Ĉi tie estas nur montaro kaj ĝardenoj. Monumento al kazaÞanoj kiuj mortis defendante Moskvo-n, du preĝejoj kaj kelkaj tre malbelaj konstruaĵoj, rezulte de la ŝpariga, soveta arkitekturo.
Dina akompanas nin ĉe najbara restoracio, kie ni vespermanĝas rizon, rostitan viandon kaj trinkas koka-kolaon.
|
