|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
20 D'AGOST. A 79 DIES DE L'ARRIBADA Són les 7.05. Ens desperta el control de passaports austríac. Són les 7.15. Control de passaports hongarès. Aquí ja s’acabat la Unió Europea: comencen les fronteres i els controls. El tren de Munic a Budapest para a Viena, on quasi tothom hi ha baixat. Viena encara és Viena, la ciutat del Danuvi blau (o no), de Sissi, de la música i de la cultura. La que va ser capital d’un dels darrers imperis d’Europa s’ha sabut sobreposar a la pèrdua amb silenci, però amb fermesa. Sense fer gaire publicitat, els austríacs han convertit el seu país en un del primers de la UE. Diuen que un dels seus grans èxits és haver fet creure al món que Bethoven era austríac i que Hitler era alemany. Nosaltres, però, seguim la ruta de l’Orient Express cap a Budapest, l’altra capital de l’imperi. Pel camí es veuen brigades de treballadors que treuen sacs de sorra i els buiden a la vora del Danuvi. Sembla que el perill de desbordament ja ha passat. A l’arribada a Budapest ja notes que alguna cosa canvia. Abans de baixar del tren ja et comencen a oferir coses: vol un taxi?, vol un hotel? A nosaltres se'ns enganxa l'Ibrahim, un noi palestí que fa deu anys que va arribar a Budapest. Li diem que no necessitem res perquè a la nit tornem a marxar, però tant és. Ens acompanya i ens explica on és cada cosa i quin canvi pot ser més avantatjós. Encara hi ha coses que recorden l’època comunista, a Budapest. A la part de sota de l’estació i ha un bar fosc, amb tauletes centrals altes de potes de ferro i un parell de sobres de fòrmica, pròpies d'altres temps. A la consigna encara apliquen la política d'atur zero d’altres èpoques, amb una persona que parla anglès, una altra que agafa les maletes i les desa al seu lloc, una altra que talla tiquets amb tisores, i una altra que no se sap ben bé què hi fa. Aquí ens trobem en Zsolt, un noi jove i alt, sense cabells. És periodista esportiu i ens diu que té el dia lliure i que podem anar on vulguem. Avui és la diada nacional d'Hongria i hi fan un munt de festes. D'entrada, anem a la plaça dels Màrtirs, on en Joaquim enregistra en primícia mundial l’escalada lliure d’un noi a una columna d'almenys 50 metres. Després ens n'anem fins al castell de Buda, i al parc i al Parlament. Des d'aquí es pot observar clarament que el riu baixa ple, molt ple. Avui és el dia nacional d’Hongria. Celebren que fa 1.100 anys un rei, que després va ser sant, els va batejar a tots i els va convertir al catolicisme. Aquell dia van entrar a formar part de l'Europa cristiana. I és que els hongaresos tenen algunes idees molt clares: que són europeus, que han de fer saber que ho són, que Transsilvània (ara a Romania) és Hongria... i que Puskas jugava al Madrid. Som a l’estació de tren. El dia ha estat intens i amb l’ajuda de l'Zsolt ens hem assabentat de moltes coses que ja explicarem. Ara estem a punt de pujar al Dacia Express, que ens ha de portar a Sighisoara. ----------------- 20an de aŭgusto 2002 - 79 tagojn antaŭ la reveno 7:05 Vekas nin la aŭstra pasporta kontrolo. 7:15 Hungara pasporta kontrolo, jam finiĝis la Unio, ĉi tie estas landlimoj kaj komenciĝas la kontroloj. La trajno el Munkeno ĝis Budapeŝto haltas en Vieno kaj preskaŭ ĉiuj forlasas ĝin tie. Vieno ankoraŭ estas Vieno, la urbo de la blua Danubo, aŭ ne, de Sissi, de la muziko kaj de la kulturo. Tiu iama ĉefurbo de unu el la lastaj eŭropaj imperioj, kies perdon gi superis silente sed firme. Sen tro da reklamo la aŭstroj igis sian landon unu el la unuaj en Eŭropa Unio. Oni diras, ke unu el siaj sukcesoj estas kredigi al la mondo ke Beethoven estis aŭstro kaj Hitler germano. Ni laŭiras la vojon de la Orienta Ekspreso ĝis Budapeŝto, la alia ĉefurbo de la iama imperio. Survoje ni vidas laboristajn brigadojn, kiuj malplenigas sablo-sakojn sur la bordojn de Danubo, sed ŝajnas, ke malaperis la risko de superakviĝo. Alveninte en Budapeŝto, oni perceptas ke io ŝanĝiĝis, ĉar antaŭ ol eltrajnigi oni jam alproponas ĉu taksion, ĉu hotelon. Aalkroĉigas al ni Ibrahim, palestina knabo alveninta al Budapeŝto antaŭ dek jaroj. Ni klarigas, ke ni bezonas nenion, ĉar vespere ni foriras, sed li tamen akompanas nin kaj klarigas al ni cion eblan, eĉ la plej avantaĝan monŝanĝon. Io restas, kio memorigas la komunistan epokon. En la stacidomo estas malluma kafejo, kaj en la mezo, etaj, altaj tabloj kun altaj feraj piedoj estas tiamaj. En la deponejo oni uzas la tiutempan politikon: unu homo parolas la anglan, alia prenas la valizojn kaj metas ilin deponejen, iu virino tondas kuponojn kaj donas ilin al alia virino, kies laboron neniu konas. Ĉi tie ni trovas Zsolt, alta, juna homo senhara. Li estas sporta ĵurnalisto kaj klarigas al ni, ke morgaŭ ludas la hispana teamo kaj ni parolas pri la ĉi-tiea nacia heroo Puskas, kiu ludis kun la Madrida teamo. Ĉar li havas liberan tagon, li proponas akompani nin kien ajn. Hodiaŭ estas la nacia tago kaj okazas multaj festoj. Ni ekas por ilin ĉeesti. Ni iras al la Placo de la Martiroj, kie Joaquim kaptas mondpremiere la liberan grimpadon de knabo al kolono almenaŭ 50 metrojn altan. Poste ni vizitas la Buda-kastelon, la parkon, la parlamenton. La rivero plenas preskaŭ ĝis la rando.Homo demandas de kie ni venas kaj ni respondas el Barcelono. Ahh! Hispanio, Madrido, Puskas ludis kun la Madrida teamo. Eble Nuñez pravis kiam li kontraktis Dehu, se ni bone memoras, ĉar li deziris marketumi la Barcelonan teamon en Francio. Hodiaŭ la hungara nacia festo memorigas, ke antaŭ 1100 jaroj reĝo, poste fariĝinta sanktulo, baptigis kaj konvertis ĉiujn al katolikismo. "Je tiu tago ni eniris en Eŭropon. Ni kun Transilvanio estas Eŭropo, la cetero estas Balkanoj." La hungaroj havas kelkajn kristale klarajn ideojn: ili estas eŭropanoj kaj ili devas tion diskonigi; Transilvanio (nun en Rumanio) estas hungara; kaj Puskas ludis kun la Madrida teamo. Ni troviĝas en la stacidomo. La tago estis intensa kaj kun la helpo de Zsolt, ni informiĝis pri multaj aferoj, kiujn ni poste rakontos. Nun ni estas pretaj kapti la trajnon Dacia Expres, kiu veturigos nin al Sighisoara, kaj forlasi la eŭropan ĉefurbon de la pornografiaj filmoj. |
 | |||
|